Ο καθένας τραβάει τον δρόμο του...

Δεν είναι λίγες οι φορές που πράγματα φαινομενικά φυσιολογικά καταρρίπτονται στο μυαλό μας και μπαίνουμε στη διαδικασία  να δούμε με άλλο μάτι την κατάσταση,να βρούμε μία νέα οπτική γωνία που μέχρι πριν δεν την είχαμε φανταστεί.

Το πόσο προσαρμοζόμαστε αλλά και εξελισσόμαστε κατά τη διάρκεια της ζωής μας,έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες. Κάποιοι από αυτούς είναι οι άνθρωποι που μας μεγάλωσαν,οι  άνθρωποι που γνωρίσαμε και εμπιστευτήκαμε ,οι δουλειές που κάναμε,η μουσική που ακούμε,οι τέχνες που μας αρέσουν,τα βιβλία που διαβάζουμε.

Όλα αυτά μας διαμορφώνουν, μας δίνουν ερεθίσματα και τροφή για σκέψη,από εκεί και πέρα ο κάθε άνθρωπος όντας ξεχωριστός από τη φύση του εκμεταλλεύεται όλα αυτά που του δίνονται κατά το δοκούν,ανάλογα με το IQ του και αυτό που θεωρεί συμφέρον για εκείνον.

Κάπως έτσι διαμορφώνεται μια κοινωνία και κάποια στερεότυπα. Στερεότυπα που έχουν να κάνουν με θρησκείες,σεξουαλικές προτιμήσεις,πολιτικές απόψεις κλπ.

Μεγαλώσαμε και μας μάθαιναν στο σχολείο ότι έχουμε δημοκρατία,ότι όλοι μαζί παίρνουμε αποφάσεις με την ψήφο μας.Αυτό είχαμε κρατήσει ως δεδομένο όταν είμαστε παιδιά.Βέβαια είχαμε και το μάθημα των θρησκευτικών (εμάς μας το έκανε ο διευθυντής του σχολείου μάλλον για να συμπληρώνει ώρες) όπου εκεί ούτε λίγο ούτε πολύ μαθαίναμε πως το να είναι κάποιος Χριστιανός ορθόδοξος είναι ότι καλύτερο γιατί στην Δευτέρα παρουσία αν είμαστε καλοί θα πάμε στον παράδεισο.

Ερωτήματα όπως γιατί να πάω μόνο εγώ στον παράδεισο και όχι και ένα άλλο παιδάκι που έχει γεννηθεί  σε άλλη χώρα που εκεί πιστεύουν σε άλλη θρησκεία, ή όπως γιατί αφού ο Χριστός στον λόγο του έλεγε πως τους συγχωρεί όλους και επιθυμεί ισότητα στην εκκλησία οι γυναίκες κάθονται σε άλλη μεριά και όποιος κάνει κακές πράξει θα βράζει στα καζάνια της κόλασης,γιατί ο Θεός που είναι ανώτερο ον φέρεται τόσο εκδικητικά,έμεναν αναπάντητα…

Πόσο λίγοι είναι πραγματικά οι πιο πολλοί κληρικοί αλλά και Θεολόγοι μπροστά σε απλά και λογικά ερωτήματα μικρών παιδιών..

Ύστερα αφού έχουμε δημοκρατία και όλοι αποφασίζουμε για όλα, γιατί οι αστυνομικοί χτυπάνε πολίτες που διαδηλώνουν ειρηνικά ; 

Όσο μεγαλώναμε παρατηρούσα κάποιες τάσεις  στην εξέλιξη των συνομήλικων μου,κάποιοι γινόντουσαν δραματικά ίδιοι με τους γονείς τους,άλλοι διαμόρφωναν δικές τους απόψεις και είχαν μία πιο αντιδραστική συμπεριφορά  για ότι τους ενδιέφερε και άλλοι ήταν απλά κενοί,αποβλακωμένοι,πίστευαν ότι τους έλεγαν και ότι άκουγαν.

Τώρα που έχουν περάσει κάποια χρόνια βλέπω ότι οι πρώτοι με τους τελευταίους που ανέφερα είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα και οι μόνοι που ίσως μέχρι σήμερα σκέφτονται διαφορετικά και μπόρεσαν να γκρεμίσουν τα στερεότυπα που τους είχαν επιβληθεί ώστε να διευρύνουν την αντίληψη τους  είναι οι δεύτεροι , αυτοί που ψαχούλευαν,οι αντιδραστικοί…

Τι είναι καλύτερο όμως;

Να γκρεμίζεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα ότι σου είχε πλασάρει ως φυσιολογικό η κοινωνία που μεγάλωσες,να συνειδητοποιείς τον ενορχηστρωμένο τρόπο που σου έκαναν πλύση εγκεφάλου τα ΜΜΕ,να παλεύεις για κάτι καλύτερο;

‘H να προσαρμόζεσαι πλήρως στις διαταγές του συστήματος και ανάλογα με το πόσο ψυχρός εκτελεστής μπορείς να γίνεις να ανεβαίνεις πατώντας επί πτωμάτων αλλιώς να βολευτείς σε μια γωνίτσα  και να μεμψιμοιρείς.

Μήπως οι αποβλακωμένοι περνάνε καλύτερα μιας και όσο πιο λίγα καταλαβαίνουν,τόσο λιγότερη απόγνωση νοιώθουν;

Μήπως είμαστε εμείς πολύ τρελοί και ονειροπαρμένοι  και αυτοί ψυχρά συγκαταβατικοί;

Όπως και να έχει κανείς  “λογικός” που βάδισε με τις προσταγές των άλλων δεν έκανε πραγματικά αυτό που ήθελε και δεν άλλαξε ποτέ τίποτα προς το καλύτερο γι αυτόν και για τους άλλους…

Επιλογές έχει ο καθένας μας ,μπορεί να επιλέξει αν θα είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης ή αν θα είναι ένα συγκαταβατικό ανθρωπάκι που παρασύρεται από τον οποιονδήποτε που του πλασάρει μερικά ωραία λόγια ή ένα ψευτοδίλημμα…

 Ο καθένας τραβάει τον δρόμο του...