Καλή χρονιά..!

Καλή χρόνια να έχουμε όλοι,μια χρονιά δυνατή και γεμάτη πράγματα που θα μας κάνουν χαρούμενους και υπερήφανους!Εύχομαι μια χρονιά διαφορετική,που θα τη θυμόμαστε στο μέλλον σαν ορόσημο,εύχομαι μια χρονιά-έναρξη κάτι νέου,πιο ανθρώπινου,πιο ευαίσθητου...
Τα υπόλοιπα θα τα ακούσετε στο παρακάτω βίντεο από το Χρόνη Μίσσιο...

Μια λίγο διαφορετική ανασκόπηση...

Όταν ήμουν μικρός και διάβαζα για τα ιστορικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος ένοιωθα μια γλυκιά ανακούφιση που όλοι αυτοί οι παρανοϊκοί ηγέτες και οι εξωφρενικές καταστάσεις άνηκαν στο παρελθόν.

Ποιος πραγματικά φταίει για ότι μας συμβαίνει;;;

Δεν είναι λίγες οι φορές που αγανακτούμε και τα βάζουμε με το Θεό,το σύμπαν,τους κλέφτες πολιτικούς,τη μοίρα,τη γλωσσοφαγιά και με ότι άλλο μας βολεύει για να ικανοποιήσουμε τον εαυτό μας και να αισθανθούμε λίγο αδικημένοι,λίγο Ξανθόπουλοι ρε παιδί μου.
Πολλά μπορεί να σκεφτεί ο καθένας όταν του συμβαίνει κάτι άσχημο αλλά σπάνια θα κατανοήσει εξ'αρχής το δικό του λάθος.
Τα παραδείγματα άπειρα και έτσι πολύ γρήγορα,χωρίς να το πολυσκεφτώ μου έρχονται στο μυαλό πάρα πολλά.

Χριστουγεννιάτικα Όσκαρ για τους γονείς...

Πάνε και τα φετινά Χριστούγεννα,φύγαν άρον άρον λες και βιαζόντουσαν οι μέρες να περάσουν,σα να μη τα θέλαμε και τόσο πολύ...και πως να τα θέλουμε αφού πλέον όλο και πιο πολλοί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις βασικές τους ανάγκες.

Άρθρο από το μέλλον: Η Αθήνα 20 χρόνια μετά την απαγόρευση των τζακιών...

Αθήνα 23 Δεκεμβρίου 2033,

Σήμερα θα σας γράψω για το χρονικό της μεγάλης απαγόρευσης που άλλαξε την καθημερινότητα των Ελλήνων και ξεκίνησε πριν από ακριβώς 20 χρόνια.

Ήταν Δεκέμβριος του 2013 όταν βγήκε η πρώτη ανακοίνωση του Υπουργείου Περιβάλλοντος για τα τζάκια.Οι ανακοινώσεις συνεχίστηκαν για περίπου δύο μήνες και τελικά κατέληξαν σε ένα ντεμαραζ απαγορεύσεων,μέχρι που το 2015 απαγορεύτηκε πλήρως κάθε είδους καύση ξύλου η άλλων υλικών για θέρμανση αλλά και για μαγείρεμα.

Ποιους αλλήλους αγαπάμε τελικά;;;

Δεν είναι λίγες οι φορές που βγαίνω απ' το σπίτι απλά και μόνο για να περπατήσω,τέτοιες βόλτες μου αρέσουν και με χαλαρώνουν.
Κάπως έτσι κι εκείνη τη μέρα βρέθηκα να κατεβαίνω το στενό χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. 

Καθώς περπατούσα έβλεπα τον κόσμο να περνάει βιαστικά δίπλα μου,μερικοί μου ρίχνανε και καμία ματιά αλλά για κλάσματα δευτερολέπτου,μετά συνέχιζαν το δρόμο τους.
Καθένας τους και μια ιστορία...

Μια ιστορία ανιαρή,πιπεράτη,άσχημη,όμορφη;Ποτέ δε θα μάθω.

Λευτεριά στον Μιχάλη Λιάπη!

Τον λένε Μιχάλη...

Κάποτε ζούσε μια κανονική ζωή και μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.

Ο Μιχάλης κάποτε μπορούσε να τρώει και να πίνει ότι θέλει,μπορούσε να πάει διακοπές.

Όχι,μη φανταστείτε τίποτα εξεζητημένα πράγματα.

Απλά λίγο χαβιάρι μαύρο,λίγο κρασί παλιό και λίγο αστακό κρύο.

Μένουμε πάντα παιδιά(;)

Απόγευμα στο αυτοκίνητο,κίνηση,κόρνες και η Αθήνα στα χειρότερα της.
 Όλοι βιαστικοί και νευρικοί βρίζουν σχεδόν σε κάθε κόκκινο φανάρι που τους πιάνει.Σε ένα από αυτά σταματημένος η ματιά μου ξέφυγε από τον δρόμο και κατευθύνθηκε στη παιδική χαρά που βρισκόταν ακριβώς απέναντι.

Καλή αρχή!

Φτιάχνεις ένα blog και ξεκινάς να πληκτρολογείς το πρώτο σου κείμενο χωρίς να ξέρεις για ποιόν το γράφεις και πως να αρχίσεις.