Μένουμε πάντα παιδιά(;)

Απόγευμα στο αυτοκίνητο,κίνηση,κόρνες και η Αθήνα στα χειρότερα της.
 Όλοι βιαστικοί και νευρικοί βρίζουν σχεδόν σε κάθε κόκκινο φανάρι που τους πιάνει.Σε ένα από αυτά σταματημένος η ματιά μου ξέφυγε από τον δρόμο και κατευθύνθηκε στη παιδική χαρά που βρισκόταν ακριβώς απέναντι.
Ένα πολύ ωραίο θέαμα που με ταξίδεψε αρκετά χρόνια πίσω και μου θύμισε τα δικά μου παιχνίδια στις κούνιες ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μου...
Στα αυτιά μου ήχησαν ξανά γνώριμες παιδικές φωνές,γέλια,αλλά και παρακάλια όταν νύχτωνε για να μας αφήσουν να παίξουμε λίγο ακόμα.
Ίσως η παιδική ηλικία να μη ξαναγυρνά και λέω ίσως γιατί όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας,άλλοι το βγάζουμε στην επιφάνεια που και που και άλλοι το ξεχνάμε και το παραμελούμε.
Ας μιλήσουμε όμως γι αυτούς που το έχουν ξεχάσει αυτό το παιδί...ηθελημένα ή και άθελα δεν έχει σημασία...και ίσως αυτοί να είναι η πλειοψηφία ,ίσως είμαι εγώ ή εσύ ,ίσως όλοι μας καμία φορά...

Τώρα πια μεγαλώσαμε,δεν κάνουμε κούνιες,ούτε κατεβαίνουνε γελώντας από τη τσουλήθρα.
Όσο για τη τραμπάλα...
Τραμπάλα πλέον είναι η ζωή μας,από τη μια μεριά έχει τα προβλήματα,τις υποχρεώσεις μας και από την άλλη τα θέλω  και τα όνειρα μας.
Κι εμείς τι κάνουμε;
Αντί να είμαστε ανεβασμένοι πάνω προσπαθώντας να ισορροπήσουμε,στεκόμαστε από κάτω και κοιτάμε με αγωνία προς τα που τελικά θα πέσει το βάρος.
Σχεδόν πάντα όμως τα θέλω και τα όνειρα μένουν πιο πίσω ή συμβιβαζόμαστε με λιγότερα,δεν τα δίνουμε όλα για να πετύχουμε όσα θέλουμε,δε ρισκάρουμε υπό τον φόβο μιας αποτυχίας,μα στο τέλος χαμένοι βγαίνουμε και πάλι.
Μας λείπει αυτό το καλώς εννοούμενο παιδικό θράσος αυτό το θάρρος και η άγνοια κινδύνου.
Αυτό το θάρρος που θα μας δώσει την ώθηση να ανέβουμε πάνω στη τραμπάλα,να βουτήξουμε τη σιδερένια λαβή και να ισορροπήσουμε όπως θέλουμε τη ζωή μας.
Να παλέψουμε τόσο πολύ ώστε στο τέλος ακόμη και αν δε τα καταφέρουμε να είμαστε περήφανοι για τη προσπάθειά μας,να είμαστε περήφανοι που δεν παραδοθήκαμε άνευ όρων.
Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας δεν πρέπει να καταπιέζεται τόσο σκληρά,δε πρέπει να μπαίνουμε στα κουτάκια που μας έχουν φτιάξει και να επαναπαυόμαστε.
Μια ζωή την έχουμε,γιατί να την καλουπώνουμε τόσο πολύ;
Γιατί να φοβόμαστε να εκφραστούμε;
Μήπως μας παρεξηγήσουν;μήπως φανούμε διαφορετικοί από το σύνολο;
Μα ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός αυτή είναι η φύση του.
Γιατί παντού να βάζουμε πρώτα τα πρέπει και μετά τα θέλω;
Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να  ανεχόμαστε τα πάντα εις βάρος μας,υποθηκεύοντας με αυτό το τρόπο το μέλλον το δικό μας και των παιδιών που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί;
Αξίζει αλήθεια όλο αυτό;θα οδηγήσει κάπου;
Όσες στιγμές μένουν και τις θυμόμαστε ,όσες στιγμές έχουν γράψει ιστορία,είναι αυτές που οι άνθρωποι πέταξαν το κοστούμι της ρουτίνας και έκαναν  κάτι που πραγματικά ήθελαν,κάτι που αγάπησαν και ακολούθησαν πιστά χωρίς παρεκκλίσεις.
Καμία καινοτομία,καμία ανακάλυψη και καμία κατάκτηση δεν θα είχε υλοποιηθεί αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που άκουσαν το παιδί μέσα τους...

Ας βγούμε όλοι έξω,ας πάμε μια βόλτα στη παιδική χαρά της γειτονιάς μας και ας επικεντρωθούμε λίγο στον τρόπο που λειτουργούν τα παιδιά...
Ποιος ξέρει;
Ίσως τότε ανακαλύψουμε πως μπορούμε να επαναφέρουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας που το έχουμε ξεχάσει,ίσως τελικά καταλάβουμε τα αυτονόητα...