Ποιους αλλήλους αγαπάμε τελικά;;;

Δεν είναι λίγες οι φορές που βγαίνω απ' το σπίτι απλά και μόνο για να περπατήσω,τέτοιες βόλτες μου αρέσουν και με χαλαρώνουν.
Κάπως έτσι κι εκείνη τη μέρα βρέθηκα να κατεβαίνω το στενό χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. 

Καθώς περπατούσα έβλεπα τον κόσμο να περνάει βιαστικά δίπλα μου,μερικοί μου ρίχνανε και καμία ματιά αλλά για κλάσματα δευτερολέπτου,μετά συνέχιζαν το δρόμο τους.
Καθένας τους και μια ιστορία...

Μια ιστορία ανιαρή,πιπεράτη,άσχημη,όμορφη;Ποτέ δε θα μάθω.

Συνέχιζα το περπάτημα και τους παρατηρούσα,άραγε κι εγώ έτσι είμαι;σκέφτηκα.

Έτσι μοιάζω όταν κυκλοφορώ έξω;

Μάλλον έτσι...

Η Αθήνα προσφέρεται εξάλλου για μοναχικούς περιπάτους,μπορεί να περπατάς για ώρες, να έχεις περάσει δίπλα από εκατοντάδες ανθρώπους και να μη μιλήσεις με κανέναν...

Μαρτύριο για μένα που είμαι πολυλογάς και μου αρέσει η κουβέντα.

Έτσι λοιπόν όπως τους έβλεπα όλους να είναι στον κόσμο τους θυμήθηκα το παρακάτω βιντεάκι στο YouTube με έναν παππού που είχε κατέβει με μια ντουντούκα στο κέντρο και φώναζε στον κόσμο να ξυπνήσει.

Ανατριχιαστικό βίντεο αν αναλογιστεί κανείς πως ο μόνος φυσιολογικός σε αυτό που βλέπουμε είναι ο παππούς!

Κι όμως όλοι τον προσπερνούν και τον θεωρούν το λιγότερο γραφικό και τρελό...

Αλλά έτσι είμαστε,βυθισμένοι στις σκέψεις μας έχουμε σταματήσει να βλέπουμε τι συμβαίνει μπροστά στα ματιά μας.

Απλά κοιτάμε,δε παρατηρούμε,δε νοιαζόμαστε...
Άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια,ναρκομανείς και ζητιάνοι μας φαίνονται φυσιολογικό θέαμα.

Έτσι μεγαλώσαμε,οι εικόνες αυτές είναι καταγεγραμμένες στον εγκέφαλο μας ως φυσιολογικές.

Όπως φυσιολογική μας φαίνεται η υποκρισία του φιλανθρωπικού πνεύματος που καλλιεργείται τα Χριστούγεννα και προφανώς δεν αναφέρομαι σε αυτούς που από το υστέρημα τους προσφέρουν ότι μπορούν σε όσους έχουν ανάγκη.

Αναφέρομαι στις εκπομπές στη ΤV,τους τηλεμαραθώνιους,τις διαφημιστικές καμπάνιες των ΜΚΟ που ξαφνικά θέλουν να μας περάσουν το μήνυμα να αγαπάμε αλλήλους...μέρες που είναι...

Γιατί τον υπόλοιπο χρόνο τα ΜΜΕ ξεχνούν...ποιους αλλήλους;

Αυτούς που τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου τους βαφτίζουμε λαθρομετανάστες,πρεζάκια,βρομιάρηδες;

Αυτούς που όντας άστεγοι χαλάνε την "καλλιτεχνική" αισθητική των ψευτοκουλτουριάρηδων όταν αυτοί κάνουν τις εκδηλώσεις τους σε πρώην βιομηχανικές περιοχές της Αθήνας και σε εντέχνως υποβαθμισμένες συνοικίες,θέλοντας μέσω της λούμπεν κουλτούρας τους να στήσουν νέες μπίζνες;

Ποιους αλλήλους;αυτούς που αφορίζει ο κάθε ρασοφόρος κομπλεξικός φαρισαίος;

Ποιους αλλήλους αγαπάμε ξαφνικά;

Αυτούς για τους οποίους ανεχόμαστε να στήνονται τηλεοπτικά πάνελ στα οποία γίνονται διαπραγματεύσεις για το αν πρέπει να τους κοπεί το ρεύμα ή για το αν πρέπει να ανάβουν μαγκάλια για να ζεσταθούν;

Όχι δηλαδή ας κάτσουμε στο καναπέ μας μπροστά απ' το τζάκι ή το air condition και ας σκεφτούμε πως θα νοιώθαμε αν ξαφνικά ξυπνάγαμε σε ένα ημιυπόγειο,κρύο με υγρασία ,με κομμένο το ηλεκτρικό και να ακούγαμε έναν κοστουμάτο πολιτικό με Rolex να διαπραγματεύεται με πάμπλουτους δημοσιογράφους το δικαίωμα μας στη ζωή και την αξιοπρέπεια μας...
Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό το συναίσθημα 100% (εκτός και αν κάποιος το έχει ζήσει) και η ευχή μου για το νέο έτος είναι να μη το νιώσει ποτέ ξανά κανένας,αλλά δε νομίζω να φτάνουν μόνο οι ευχές για κάτι τέτοιο...

Ζητώ συγνώμη που στο κείμενο μου χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό,ξέρω πως δεν είμαστε όλοι έτσι και ευτυχώς δηλαδή,άλλα πάντα πίστευα και πιστεύω πως όλοι μας φέρουμε μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν,ακόμη και όσοι από μας έχουμε άλλες απόψεις ,πιο ευαίσθητες πιο ανθρώπινες.

Σίγουρα όλοι μπορούμε να προσπαθήσουμε παραπάνω,σίγουρα όλοι μπορούμε να σκεφτούμε παραπάνω...