Κάθε πρωί σε κάποιον δρόμο θα πετύχω μικρούς μαθητές να πηγαίνουν στο σχολείο τους.Μικρα παιδάκια με τεράστιες σχολικές τσάντες στους ώμους τους να αγκωμαχουν περπατώντας,την εικόνα συμπληρώνει η αγχωμένη μάνα που τα συνοδεύει γρήγορα για να μην αργήσουν.
Μόλις φτάσουν στο σχολείο μαζεύονται ολα στο προαύλιο για να κάνουν τη προσευχή,παρουσία όλων των δασκάλων και του διευθυντή.
Οι δάσκαλοι κάθονται απέναντι απο τα παιδιά και σηκώνουν ενα απο αυτα για να πει αγχωμένο τη προσευχή.
Τα εργαλεία στα χέρια των δασκάλων μηδαμινά ώστε να προσπαθήσουν να κάνουν το μάθημα πιο δημιουργικό,τα παιδιά μετα την πρώτη εβδομάδα γυρνάνε στο σπίτι με λίστα του τι θα χρειαστούν.Ακουαρελες,νερομπογιες,κηρομπογιες,μαρκαδορους,χαρτονια γκοφρέ,μια φλογέρα η μια μελοντικα για το μάθημα της μουσικής(αλήθεια ποσο γελοίο ειναι αυτο;Να αγοράζουν ολα τα παιδιά το ίδιο όργανο και να πρεπει να μάθουν να το παίζουν μηχανικά και να αποκαλούν αυτο πράγμα στο σχολείο μάθημα μουσικής)και πολλα αλλα,που όσους φόρους και χαράτσια και αν πληρώνουν οι γονείς τους,το σχολείο δεν μπορεί να τους τα προσφέρει.
Και ποιος ξέρει τι στερείτε η κάθε οικογένεια για να αγοράσει όσα χρειάζεται το παιδί τους,ώστε να μην του λείψει τιποτα αλλα και να μην αισθάνεται άσχημα απέναντι στα αλλα παιδάκια που θα τους εχουν αγοράσει τα πάντα.
Και ετσι κυλούν τα χρονια και το παιδί μεγαλώνει και αν ειναι τυχερό και εχει μια οικογένεια απο πίσω που θα μπορεί να ανακαλύψει τις δεξιότητες του,αλλα και να της στηρίξει οικονομικά τότε ίσως μεγαλώνοντας να γίνει αυθεντία στον τομέα του,αυτο ομως αποτελεί την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.Ο κανόνας ειναι παιδιά παρκαρισμένα στο σχολείο απο τους γονείς,δάσκαλοι που ή δεν θέλουν ή δεν μπορούν λόγω του οτι το σύστημα δεν τους επιτρέπει να ασχοληθούν περαιτέρω με την δημιουργικότητα των παιδιών και παιδιά που χρόνο με το χρόνο χάνουν την ελευθερία της έκφρασης και προσαρμόζονται στην μετριότητα.
Τα χρονια περνούν,τα παιδιά φτάνουν στο Λύκειο και εκει τους δίνεται η χαριστική βολή,σχολείο απο το πρωί μέχρι το μεσημέρι και φροντιστήριο απο το μεσημέρι μέχρι το βραδυ,πίεση απο τους γονείς και το σύστημα πως αν αποτύχουν στις πανελλήνιες ειναι άχρηστοι και δεν θα καταφέρουν τιποτα στη ζωή τους.
Κάπως ετσι η πλειοψηφία των παιδιών καλουπωνεται και ακρωτηριάζεται η δημιουργικότητα τους,τι κι αν τους άρεσε να να γράφουν τραγούδια,να παιζουν θέατρο,να ζωγραφίζουν...έπρεπε να περάσουν στο πανεπιστημίο να πάρουν ενα "χαρτί" και μετα ας το κυνηγούσαν και αυτο,όμως το μετα ειναι πολυ αργά συνήθως και λίγοι βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίσουν.
Καμια φορά σκέφτομαι πόσοι ζωγράφοι,πόσοι τραγουδιστές,πόσοι συγγραφείς,πόσοι αθλητές, δεν γίνανε ποτέ ζωγράφοι,τραγουδιστές,συγγραφείς και αθλητές ακριβώς επειδη μεγάλωσαν σε ενα σύστημα που δεν τους έδωσε το κίνητρο να γίνουν ή που τους έκοψε τα φτερά και τους απογοήτευσε,ίσως ενας απο αυτούς να ειναι ο περίπτερας της γειτονιάς,ο εφοριακός,ο τραπεζικός υπάλληλος πίσω απ το γκισέ,ο ντελιβερας που μας φέρνει τη παραγγελία.
Το εκπαιδευτικό σύστημα ειναι παλαιολιθικου τύπου,ακρωτηριάζει τη δημιουργικότητα,καλουπωνει ή περιθωριοποιει τους αντισυμβατικους μαθητές αλλα και δασκάλους ή καθηγητες και δημιουργεί στρατιές αποπροσανατολισμένων ανθρώπων που ποτέ δεν θα κάνουν αυτο που αγαπουν...
Γι αυτο κι εγω οταν πιο μικρά παιδιά,που έχουμε καμια δεκαετία διάφορα και τελειώνουν το σχολείο με ρωτάνε τι να κάνουν με το μέλλον τους , τους λέω τέσσερα πράγματα.
1ον οτι δεν χρειάζονται συμβουλή απο κανέναν,2ον οτι αν ψάξουν μεσα τους και βρουν τι ειναι αυτο που αγαπούν,τους ευχαριστεί και τους ανεβάζει την αδρεναλίνη οταν το κάνουν θα βρουν την απάντηση,3ον πως ακόμη κι αν δε τα καταφέρουν τωρα ή και ποτέ τότε τουλάχιστον θα ξέρουν οτι προσπάθησαν και δεν θα ζούνε ποτε με την απορία του τι θα γινόταν αν είχαν κάνει αυτο που ήθελαν και 4ον μεσα απο όλη αυτη τη διαδικασία θα γνωρίσουν καλυτερα τον εαυτό τους θα μάθουν να προσπαθούν,να πέφτουν και να σηκώνονται ,θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους,θα ειναι πλέον μαχητές και δεν θα φοβούνται τιποτα.
ΥΓ.
Πάντα θα ευχαριστω τους γονείς μου που όποια απόφαση κι αν έπαιρνα ως μαθητής με στήριζαν και ποτε δεν με καταπίεσαν.Τωρα καταλαβαίνω ποσο δύσκολο ηταν να το κάνουν αυτο κόντρα στο ρόλο που τους επέβαλαν τα στερεότυπα του "καλού γονέα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου