Ναι μεν,αλλά...

Δεν είμαι ρατσιστής αλλά...
Δεν είμαι ομοφοβικός αλλά...
Δεν είμαι μισογύνης αλλά....

Τι το θες αυτό το αλλά;;

Αυτό το αλλά,τα χαλάει όλα..


Αυτό το αλλά που είναι η αγαπημένη λέξη των απανταχού νοικοκυραίων.
Σε κάποια πράγματα δεν χωράει αλλά,ή είσαι ρατσιστής ή δεν είσαι,δεν υπάρχει λίγο ρατσιστής,λίγο ομοφοβικός.
Όταν βάζεις αυτό το αλλά στο τέλος εννοείς πως είσαι αυτό που αρνείσαι.
Στον εαυτό σου προσπαθείς να δικαιολογηθείς και σε κανέναν άλλον.
Θυματοποιείς τον εαυτό σου,αισθάνεσαι προδομένος,αδύναμος και ψάχνεις κάποιον πιο αδύναμο από εσένα για  να τον στοχοποιήσεις και να αισθανθείς πως είσαι ανώτερος.
Σου είναι βέβαια εύκολο να μιλάς κρυμμένος πίσω από το ρατσισμό σου...στη πρώτη δύσκολη στιγμή όμως της ζωής σου σε πιάνει τρόμος και κλαις σαν μικρό παιδί.
Άραγε πως θα αντιδρούσες αν σε έπνιγε το δίκιο,αν βίωνες μία κατάσταση εξευτελισμού και εκμετάλλευσης και άκουγες έναν άλλον άνθρωπο,έναν συνάνθρωπό σου που φέρει μερίδιο ευθύνης για όσα εσύ περνάς,να μιλάει με ενδοιασμούς για το αν σου αξίζει αυτό που άδικα και παράλογα ζεις.
Να λέει πως σε καταλαβαίνει ΑΛΛΑ....
Νομίζω πως δεν θα χρησιμοποιούσες ποτέ ξανά αυτό το σύνδεσμο σε καμία πρόταση που θα αναφερόταν σε ζητήματα ισονομίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων...