Τι είναι για μένα το ελληνικό hip-hop...

Ήταν περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 80 όταν οι πρώτες hip-hop επιρροές άρχισαν να γίνονται αισθητές στην Ελλάδα.

Συγκροτήματα έκαναν δειλά δειλά τα πρώτα τους βήματα,τα πρώτα crew εμφανίστηκαν και μαζί τους άρχισε να μαθαίνει ο κόσμος τι θα πει hip-hop κουλτούρα.

Μια συναυλία των Public Enemy ήταν αυτή που όπως οι παλιοί αναφέρουν έδωσε το έναυσμα ώστε ουσιαστικά να στηθεί και η πρώτη αυτόνομη δισκογραφική (freestyle productions) που ασχολήθηκε αποκλειστικά με τo hip-hop.

Έχουν γραφτεί πολλά για το ποιος πούλησε ποιόν τότε,γιατί μετέπειτα πολλά συγκροτήματα στράφηκαν σε μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες και πραγματικά ούτε την απαραίτητη γνώση έχω πάνω στο συγκεκριμένο κομμάτι ούτε και θέλω να ασχοληθώ.

Για μένα το hip-hop δεν ήταν ποτέ τρόπος ζωής και σίγουρα δεν έχω τις απαραίτητες εγκυκλοπαιδικές γνώσεις,αλλά ούτε και τις εμπειρίες για να εντρυφήσω.

Δεν παύει να είναι όμως ένα από τα είδη μουσικής που με συγκίνησε και μου έμαθε πολλά στα παιδικά μου χρόνια αλλά και της μετέπειτα εφηβείας μου.

Θα μιλήσω λοιπόν καθαρά υποκειμενικά.

Θεωρώ ότι η συγκεκριμένη μουσική με έκανε να προβληματιστώ,να αναθεωρήσω και να ψαχτώ,σε μια ηλικία μάλιστα που τα παιδιά δεν σκέφτονται σχεδόν ποτέ κοινωνικά ζητήματα.

Τα πρώτα hip-hop τραγούδια τα άκουσα σε ηλικία 11 ετών.

Απο τη μία είχαν καρφωθεί στο μυαλό μου τα σατυρικά τραγούδια των Ημιζ (Βουκολικό,Εραστής κλπ.) τα οποία με έκαναν και γέλαγα αλλά ταυτόχρονα με ανάγκαζαν να ψάξω να βρώ τι εννοούν σε κάποια σημεία.

Ευφάνταστες στιχομυθίες και πολύ γέλιο!
Από την άλλη όμως είχα πολύ δουλειά και τροφή πνευματική ακούγοντας ένα κατά τη γνώμη μου συγκρότημα θρύλο στην ελληνική χιπ-χοπ σκηνή και μιλάω για τους FFC.
Οι παρακάτω στίχοι απο το τραγούδι τους Παραμύθι μόνο θετικά μπόρεσαν να με επηρεάσουν:

Μου `παν τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά
κι αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά.
Μου `παν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ
κι ότι κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάξω θα το βρω!

Όταν ήμουνα μικρός μου `χαν πει ένα παραμύθι, 
μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου `χαν διδάξει μια ιστορία, 
τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Ταυτόχρονα όμως με τα παραπάνω το συγκρότημα που με έκανε πραγματικά να κολλήσω με αυτή τη μουσική ήταν οι Active Member.Με στίχους ποίηση και με ένα δικό του εντελώς ξεχωριστό στυλ ο Μυτακίδης έφτιαξε τη δικιά του σχολή και μαζί με το Νικίτα και μετέπειτα τη Sadahzinia με κάνανε να σιγοτραγουδάω καθημερινά τους στίχους τους.

Αγαπημένα τραγούδια πολλά από τους Active Member : Κάλως ήλθες παράξενε στο τόπο μου,Φύλακας Άγγελος,η Μελωδία της Παρακμής (που μετέπειτα απαντήθηκε από τα Ημιζ με το τραγούδι "Η γάτα της σκεπής") είναι ίσως τα πιο δημοφιλή που τα ξέρουν και άνθρωποι που δεν έχουν ακούσει ποτέ χιπ-χοπ.

Αλλά και μετά το 2010 συνεχίζουν να με εκπλήσσουν με τραγούδια όπως το "Έξω απ' τη πόρτα":

Γυρνάνε έξω απ την πόρτα μας οι μπάτσοι τριγυρνάνε, μάς ζητάνε.

Λυσσάνε..

κρύψτα βιβλία αν τα βρουν, θα μάς τραβάνε.

Χτυπάνε,

κι απ το μισάνοιχτο παράθυρο κοιτάνε και ρωτάνε,

που να ναι

αυτή η παράξενη σκιά που κυνηγάνε…

Πρώτη μου σύντομη διήγηση απ τα χρόνια της σιωπής

με τσιλιαδόρο τον αέρα στα ελλενίτ της σκεπής

τα καρακολια μαζεμένα στη γωνία με φακούς και λοστούς

η νύχτα θάρρευε όσους η μέρα είχε σκυφτούς,

τους κυνηγούς των πεποιθήσεων,

τις μπασκίνες των μετέπειτα εδώ κυβερνήσεων.

Λοιπόν, θυμάμαι το βλέμμα προς την πόρτα του παππού μου,

εγώ να κάνω πως κοιμάμαι να χω και το νου μου.

Από δίπλα η φασαρία, κάποιον χτυπάγανε

είχαν γιορτή πριν εκεί και τραγουδάγανε.

Βρήκαν και κάτι βιβλία και τους μαζέψανε,

ίσως να βρήκαν τη σκιά που γυρεύανε,

για σίγουρα όμως χτύπησαν δίπλα και σε μας

ρίξαν φως από τις γρίλιες κι ένας φουκαράς

που είχε έναν φοίνικα φλαμπέ πάνω στην αγκράφα,

έσπρωξε την πόρτα, μεγάλη γκάφα.

Πρόσφατες εικόνες, βιονικά τα καρακόλια,

δημοκράτες οι άρπαγες και χημικά τα βόλια,

νεολογισμοί, αφορισμοί κι εξοστρακισμοί,

οι κάμερες πασχίζουν για του κράτους την τιμή.

Όμως τώρα τραγουδάμε όλοι ανενόχλητοι.

Χωριστά οι ξυπόλητοι, οι ρεφόρμες και οι απόλυτοι.

Μας την πέφτουν πάνω στο φεύγα στην τρεχάλα,

λίγο μπουντρούμι και digital κρεμάλα.

Τότε το κάθε μέρος είχε το ρουφιάνο του•

τώρα που ο καθένας έχει από ένα μπάτσο πάνω του

κι αν χτυπάν την πόρτα όλα είναι βάση νόμου

δωρεάν η είσοδος στο σπίτι του τρόμου

πότε θα κάνει ξαστεριά πότε θα φλεβαρίσει

πότε ο σκιαγμένος τους φρουρός θα πυροβολήσει.

Παίρνει εκδίκηση ο φασίστας ο ευνούχος

τώρα ο μπάτσος είναι γείτονας μας κι αριστούχος.

Χτυπάνε,

η διαταγή είναι στο ψαχνό να μας χτυπάνε, κι όπως να ναι

Βαράνε, για να ξορκίσουνε τον φόβο τους γελάνε.

Πετάνε,

τα χημικά που έχουνε λήξει μας κερνάνε, μας μεθάνε.

Ρουφιάνε,

μόνοι τους φτιάξαν τη σκιά που κυνηγάνε.

Αλλά δεν σταματάμε εκεί,ποιος μπορεί να μην αναφερθεί στους Razastarr,στους NEBMA,στους Βαβυλώνα,στους ΑΓ στους TXC,στους ΖΝ αλλά και στους Going Through την εποχή που κάνανε ακόμα κανονικό χιπ-χοπ και όχι μπουζουκο-Rnb,τότε που στήνανε όλοι μαζί την ελληνική χιπ-χοπ σκηνή.

Βέβαια μετά όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε,ψευτο-κόντρες που είχαν καλλιεργηθεί από όλες τις πλευρές για να πουλήσουν,συνεργασίες με μπουζουκομάγαζα,συμβιβασμός με το βλαχό lifestyle των πρωινάδικων και...Family the Label το δημιούργημα του Βουρλιώτη που κατέστρεφε για πολλά χρόνια (τουλάχιστον στα μάτια μου) το Ελληνικό Χιπ-Χοπ.Φωτογραφίες με MC's λουσμένους με γαρύφαλλα να τραγουδάνε ντουετάκια με μπουζουκόβιες,επίδειξη χρήματος και γυμνά γκομενάκια σαν μια καρικατούρα της Pop-RNB κουλτούρας των ΗΠΑ.

Ξαφνικά ξεπηδούσαν από παντού διάφοροι που γράφαν 2 στιχάκια βάζαν μια σκυλού να τραγουδάει το ρεφρενακι ημίγυμνη και το έπαιζαν Rapers,κάπως έτσι αυτή η μουσική κινδύνευσε να χάσει τη ταυτότητα της,η μάζα και το κέρδος την κατακρεούργησαν και  μικρά παιδιά αντί να ακούνε στίχους που θα τα προβληματίσουν ακούγανε μπουζουκοραπ.

Δεν κράτησε πολύ όμως αυτή η παρακμή,έχω την ελπίδα ότι σιγά σιγά περιθωριοποιείται.
(Αλήθεια πόσο γελοίοι φαίνονται πια όλοι αυτοί μπροστά στον Killah-P που τον σκότωσαν για τα πιστεύω του;)

Ευτυχώς,κάποιοι συνέχισαν να δουλεύουν όπως παλιά,ευτυχώς κάποιοι μεγάλωσαν και ωρίμασαν,ευτυχώς εμφανίστηκαν και νέοι στο χώρο με μυαλό προσγειωμένο και στίχο που ξυπνάει αισθήματα.

Εδώ αξίζει να αναφερθώ στον Λιάκο (aka Εισβολέα) που το παιδί μετά απο τόσα χρόνια συνεχίζει να κάνει μία καταπληκτική δουλειά με τον 12ο πίθηκο και τα άλλα παιδιά (Tomahok) και μακάρι να συνεχίσουν έτσι.

Οι Active member πλέον φαίνονται πιο ώριμοι και ετοιμάζουν συνεργασίες και live με παλιούς φίλους που ποτέ δεν τους χώρισε τίποτα άλλο παρά μόνο εγωισμός για αναγνώριση και κέρδος ενίοτε,ήδη μένα μεγάλο live ετοιμάζετε με Μεντζέλο,Βαβυλώνα,Νικήτα και Οδυσσέα απο Razastarr.

Βλέπω ότι πλέον το Ελληνικό χιπ-χοπ περνάει σε μία δεύτερη φάση,πιο ώριμη πιο ουσιαστική και θεωρώ πως αυτή η στιγμή είναι η κατάλληλη,τώρα χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ η αφύπνιση μέσα απο τη μουσική και τους στίχους και μόνο έτσι θα δει ο κόσμος τη διαφορά  του αληθινού χιπ-χοπ με το ψευτοραπ των μπουζουκλερι.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης όλης της ιστορίας του χιπ-χοπ και να ξέρει ιστορίες απο το Bronx,τα πρώτα σκρατσάκια του Grandmaster Flash,τον Africa Bambaata,τους Public Enemy και πολλούς άλλους για να δικαιούται να μιλάει και να ακούει αυτό το τόσο ωραίο είδος μουσικής,δεν είναι ανάγκη να μπαίνει ο καθένας και να το παίζει ειδήμων κάτω απο κάθε βιντεάκι στο youtube με σχόλια για το ποιός κρατάει τη φάση και άλλες τέτοιες ανωριμότητες.

Είναι άνθρωποι που έχουν απίστευτες γνώσεις πάνω στη μουσική αυτή και τους καταλαβαίνεις επειδή ποτέ δεν θα τη πουν σε κάποιον που δε ξέρει και είναι άσχετος,υπάρχουν άλλοι που διαβάζουν δύο γραμμές και αρχίζουν να μιλάνε και να το παίζουν γνώστες....και τέλος υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν διαβάσει ποτέ τίποτα,δεν έχουν ιδέα αλλά τα βιώματα τους και η προσωπικές τους εμπειρίες μπορούν να τους κάνουν να καταλάβουν καλύτερα απ'όλους το τι θέλει να πει ο ποιητής...

Καλές ακροάσεις λοιπόν σε όλους όσους ακούνε τις μουσικές που γουστάρουν και δεν παρασύρονται από τηλεμαιντανούς και το σκυλολόι του ψευτο-lifestyle της Ψωροκώσταινας...