Στο βλέφαρο του κεραυνού...

Σαν σήμερα το 1981 η Ελλάδα έζησε τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική τραγωδία στην ιστορία της.
Ήταν 8/2/81 όταν μετά το ματς του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ βρήκαν τραγικό θάνατο 21 φίλαθλοι,τους λόγους όλοι τους ξέρουμε.
Το πιο τραγικό είναι όμως ότι ποτέ δεν αποδόθηκαν ευθύνες σε κανέναν.
Τι νόημα έχει μπορεί να πει κάποιος,αφού τα παιδιά έφυγαν...

Η αλήθεια είναι ότι ναι δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω,αλλά θα έπρεπε ο κάθε υπεύθυνος γι' αυτή τη τραγωδία να έχει πληρώσει.
Όπως και να έχει αυτά τα παιδιά που έγιναν σύνθημα στο στόμα εκατομμυρίων οπαδών θα ζουν για πάντα,θα μνημονεύονται μέσα στο πέρασμα των χρόνων και μακάρι αυτή η μέρα που όλες η ομάδες δηλώνουν παρών στο μνημόσυνο να βάλει μυαλό στους κάφρους και να τους δείξει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πάνω από κάθε ομάδα.
Μακάρι οι στρατοί που φτιάχνονται εντός γηπέδων να πάψουν να υπάρχουν και οι νέοι να βγάζουν την οργή τους αλλά και την ενέργεια τους πιο δημιουργικά.Να αγανακτούν  με αυτά που πρέπει να αγανακτούν και όχι επειδή ο άλλος είναι ''βάζελος'' ή ''χανούμι'' ή ότι άλλο...
Και αυτά δε σας τα λέει κάποιος που το παίζει υπεράνω ή θεωρεί τον εαυτό του αποστασιοποιημένο,αυτά σας τα λέει κάποιος που κάποτε ήταν τόσο ηλίθιος ώστε να ασχολείται καθημερινά με επικείμενες μεταγραφές,με λόγια που μπορεί να πέταξε ο πρόεδρος της τάδε ομάδας για να ''την πει'' στη δικιά μου ομάδα και άλλες τέτοιες γελοιότητες.(ευτυχώς δεν κράτησε πολύ όμως όλο αυτό)
Απλά έρχεται μια μέρα που συνειδητά πλέον αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό που σου αρέσει και γουστάρεις να βλέπεις (ειδικά όταν λέγεται ποδόσφαιρο) βρωμάει και ζέχνει...
Αιωνία η μνήμη λοιπόν των 21 παλικαριών και ας ευχηθούμε ποτέ ξανά να μην υπάρξει άλλο θύμα, είτε κατά λάθος είτε από την οπαδική βία...
Επειδή όμως σαν σήμερα έφυγε και ο Νίκος Ξυλούρης,ακριβώς ένα χρόνο πριν από τη τραγωδία της θύρας 7 και επειδή για να μιλήσει κανείς γι αυτόν τον άνθρωπο χρειάζεται ολόκληρο αφιέρωμα,θα αρκεστώ στους στίχους ενός τραγουδιού του,που το αφιερώνω στους αδικοχαμένους οπαδούς άλλα και στον ίδιο που δεν είχα τη τύχη να τον προλάβω και να τον απολαύσω από κοντά...

( http://www.youtube.com/watch?v=L-UQVv1Y0OM&feature=kp )

Γεννήθηκα - 1972

Στίχοι:  

Κ.Χ Μύρης

Μουσική:  

Γιάννης Μαρκόπουλος

Γεννήθηκα στο βλέφαρο του κεραυνού, 
σβήνω κυλώντας στα νερά.
Ανέβηκα στην κορυφή της συννεφιάς
σαλτάροντας με τις τριχιές 
του λιβανιού, 
πήρα το δρόμο της σποράς.

Κοιμήθηκα στο προσκεφάλι 
του σπαθιού, 
είχα τον ύπνο του λαγού.
Αγνάντευα την πυρκαγιά 
της θεμωνιάς
αμίλητος την ώρα της συγκομιδής, 
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.

Αντάμωσα τον χάρο της ξερολιθιάς, 
το άλογο στ’ αλώνι να ψυχομαχεί, 
πήρα ταγάρι ζητιανιάς.