Βλέπουμε κατά καιρούς και κάποια remake παλιών ελληνικών ταινιών τα οποία όμως πάντα περνάνε και δεν ακουμπάνε καν.
Στις παρέες πάντα κάποιος ή και πολλοί θα πετάξουν ατάκες απο Θου-Βου,Ζήκο,Κωνσταντάρα,Παπαγιαννόπουλο κλπ. κλπ.
Τι είναι όμως αυτό που έχει κάνει αυτές τις ταινίες διαχρονικές;
Γιατί δεν έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τις ίδιες ταινίες εδώ και μισό αιώνα;
Πως γίνεται κωμωδίες που σατιρίζουν την κατάσταση που επικρατούσε τις δεκαετίες του 50,60,70 να μας προκαλούν μέχρι σήμερα γέλιο;
Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή,ο ελληνικός κινηματογράφος ξεκίνησε στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με μικρό αριθμό ταινιών μέχρι το 1940 (35 κατά προσέγγιση). Η άνθησή του άρχισε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, με 4-7 ταινίες το χρόνο μέχρι το 1950 και σταδιακά η παραγωγή αυξήθηκε μέχρι τις 60 ταινίες το 1960. Η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ήταν από το 1960 μέχρι το 1973 φτάνοντας μέχρι τις 97 ταινίες το χρόνο (με μέσο όρο 80 ταινίες το χρόνο). Από το 1974 μέχρι σήμερα η παραγωγή κυμαίνεται σε πολύ μικρότερα επίπεδα από 10 ταινίες μέχρι 40 ταινίες το χρόνο.
Όταν λοιπόν μιλάμε για 80 ταινίες μέσο όρο το χρόνο,την εποχή που αρκούσε ένα καλό σενάριο και το πηγαίο ταλέντο των ηθοποιών καταλαβαίνουμε πως όσο και να υστερούσαν σκηνοθετικά,αν μέσα σε μια δεκαετία κυκλοφορούσαν 800 ταινίες τότε σίγουρα ανάμεσα τους θα υπήρχαν και 200 καλές.
Αρκεί όμως αυτό για να μείνουν στην ιστορία όλες αυτές οι ταινίες που βλέπουμε μέχρι σήμερα;
Προφανώς όχι.
Ο σημαντικότερος ίσως παράγοντας ήταν οι ηθοποιοί.
Πηγαίο ταλέντο,τρομερά χαρακτηριστικές φάτσες που με τίποτα δεν περνούσαν απαρατήρητες,αληθινό χαμόγελο και απίστευτη τρέλα!
Η λέξη αυθεντικότητα είναι λίγη για να περιγράψει τι συνέβαινε εκείνη την εποχή και πως μεταφερόταν όλο αυτό στις οθόνες.
Όπως ανέφερα παραπάνω όμως,πως γίνεται ταινίες του 60 να είναι ακόμα επίκαιρες;
Κατά τη γνώμη μου δεν έχουν αλλάξει πολλά απο τότε.Δε λέω υπήρξε μεγάλη τεχνολογική πρόοδος,υπήρξε μια περίοδος πλασματικής ανάπτυξης,σαν παιδιά και εμείς είχαμε μία κάποια άνεση που δεν υπήρχε παλιότερα στην Ελλάδα,αλλά σαν χαρακτήρες δεν αλλάξαμε ιδιαίτερα.
Συν ότι σήμερα περνάμε μία οικονομική και κοινωνική κρίση που δεν έχει προηγούμενο!
Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα:
Στη ταινία "Ζητείται Ψεύτης" για παράδειγμα,με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Παντελή Ζερβό,η ταινία ασχολείται με τις πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους, διακωμωδώντας μία από τις πτυχές της ελληνικής πολιτικής ζωής του 1961 παρακαλώ!!!
Ο Θεόδωρος Πάρλας ή Ψευτοθόδωρος (τον υποδύεται ο Ντίνος Ηλιόπουλος) δηλώνει επαγγελματίας ψεύτης και έρχεται από το χωριό του στην Αθήνα για δουλειά.
Μια τυχαία συμπλοκή στο λεωφορείο και ένα χαστούκι που θα δώσει σε έναν επιβάτη θα του ανοίξουν διάπλατα τον δρόμο για μια λαμπρή καριέρα ως ιδιαίτερος του βουλευτή Θεόφιλου Φερέκη (τον υποδύεται ο Παντελής Ζερβός). Μια καριέρα που βασίζεται στα ασύστολα και κραυγαλέα ψέματα τα οποία σκαρφίζεται, προκειμένου να δικαιολογεί τις απραγματοποίητες υποσχέσεις του βουλευτή προς τους ψηφοφόρους του.
Βάλτε τώρα στη θέση του Ζερβού όποιον Υπουργό του σήμερα θέλετε και στη θέση του Ηλιόπουλου όποιον παρατρεχάμενο σύμβουλο θέλετε και θα διαπιστώσετε ότι η ταινία αυτή του 1961 με άνεση σατιρίζει καταστάσεις του 2014...
Στη ταινία "Ξύπνα Βασίλη" (1969) που είναι μία μεταφορά επι της οθόνης της θεατρικής κωμωδίας του Ψαθά, από τη μία βλέπουμε έναν δεξιό μεροκαματιάρη εθνικόφρων ( Γιώργος Κωνσταντίνου)να θαυμάζει τον αντικομμουνιστή ατάλαντο ποιητή Φανφάρα που η αριστοκρατία της εποχής τον έχει βαφτίσει μεγάλο διανοητή. Από την άλλη βλέπουμε τον οπορτουνιστή αριστερό φίλο του (Αλέκος Αλεξανδράκης) μόλις αποκτά μία σημαντική περιουσία να ξεχνά της αντιλήψεις του και να συμφιλιώνεται με την Ελίτ που κάποτε πολεμούσε.
Θα μπορούσε άνετα στη θέση του Κωνσταντίνου να ήταν ο κλασσικός ψηφοφόρος του Σαμαρά,στη θέση του Φανφάρα κάποια κυρία τύπου Σώτης και στη θέση του Αλεξανδράκη όλη η ΔΗΜΑΡ!
Στην ταινία "Λαός και Κολωνάκι" από τις πιο δημοφιλείς κωμωδίες του Ελληνικού κινηματογράφου βλέπουμε τον απολαυστικό Κώστα Χατζηχρήστο στο ρόλο του Κώστα, ιδιοκτήτη ενός γαλακτοπωλείου στο Κολωνάκι, αθεράπευτα ερωτευμένος με την Ντέντη, μια
όμορφη αριστοκράτισσα που ασφαλώς τον σνομπάρει. Ο Κώστας, όμως, που έχει μανία με το ΠΡΟΠΟ, βλέπει κάποτε την τύχη του να του χαμογελάει και γίνεται πλούσιος. Καλόκαρδος και αφελής καθώς είναι, μπλέκει με την καλή κοινωνία και γεύεται τη μεγάλη ζωή, για να ανακαλύψει ότι η πραγματική ευτυχία δε βρίσκεται εκεί.
NO COMMENTS θα μπορούσε και αυτή να είναι μία ιστορία του σήμερα!
Στην ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο" βλέπουμε τον Ανδρέα Μαυρογιαλούρο (Λάμπρος Κωνσταντάρας) που είναι υπουργός, αρμόδιος επί των δημοσίων έργων. Με αφορμή την πρόσφατη ανέγερση του νέου μαιευτηρίου στην εκλογική του περιφέρεια, έχει προγραμματίσει να ταξιδεύσει ως εκεί για μια ομιλία. Στο ταξίδι αυτό, που πραγματοποιείται οδικώς, τον συνοδεύει η κόρη του Αλίκη , καθώς και ο οδηγός του.
Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, η Αλίκη επιμένει να οδηγήσει εκείνη το αυτοκίνητο, παρόλο που δεν είναι ιδιαίτερα ικανή οδηγός, και ο πατέρας της το επιτρέπει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πρόσκρουση του αυτοκινήτου σε ένα δένδρο, κοντά στο χωριό Άγρυλος. Το ατύχημα αυτό προκαλεί ελαφρύ τραυματισμό των επιβαινόντων και ακινητοποίηση του οχήματος. Αμέσως οι χωρικοί σπεύδουν να περιποιηθούν τους τραυματίες, χωρίς να γνωρίζουν την ταυτότητα των ανθρώπων που έχουν απέναντί τους. Δύο νεαροί χωρικοί, ο Πανάγος (Χάρης Παναγιώτου) και ο Σωτήρης (Χρήστος Δοξαράς) συζητούν με τον υπουργό σχετικά με τις ελλείψεις του χωριού σε υποδομές και υπηρεσίες.
Μέσα από αυτές τις συζητήσεις, ο κ. Μαυρογιαλούρος πληροφορείται για την ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού, για τη διαφθορά που επικρατεί, αλλά και για την αντιπάθεια των κατοίκων προς το πρόσωπό του. Ιδιαίτερα κλονίζεται όταν μαθαίνει ότι ο στενός του συνεργάτης Θεόδωρος Γκρούεζας (Διονύσης Παπαγιαννόπουλος) έχει καταχραστεί δημόσιο χρήμα μέσα από διεφθαρμένες συναλλαγές. Μετά από όλα αυτά, αποφασίζει να παραιτηθεί από τη θέση του υπουργού, αφού πρώτα επιπλήξει σε έντονο ύφος τους συνεργάτες του
Όπως βλέπουμε λοιπόν,τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει από τότε.
Άνετα θα μπορούσαν όλες οι παραπάνω κωμωδίες να αποτελούσαν πραγματικές ιστορίες της Ελλάδας του 2014.
Γι'αυτό και οι ταινίες αυτές παραμένουν επίκαιρες.
Θα μπορούσα να δίνω παραδείγματα ταινιών του τότε που εκφράζουν το σήμερα για ώρες και ίσως να μη τις θυμόμουν και όλες.
Το σίγουρο είναι πως η χρυσή εκείνη εποχή του Ελληνικού Κινηματογράφου έχει μείνει στην ιστορία και είμαστε τυχεροί που τόσο μεγάλοι ηθοποιοί φιλοξενούνται κάθε λίγο στις συζητήσεις μας,τα σαλόνια μας και την καθημερινότητα μας,ακόμα και δεκαετίες μετά τον θάνατό τους.Αυτό από μόνο του αποδεικνύει πόσο σημαντικό ήταν το έργο που μας άφησαν...
Μπόνους για το κλείσιμο του άρθρου αυτού,το παρακάτω απόσπασμα που σίγουρα είναι επίκαιρο από την ταινία "Οι Παπατζήδες" και αφορά τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα τα τελευταία 100 χρόνια τουλάχιστον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου